من . یا ما . نمی دانم . شاید ما . شاید هم من .  خلاصه این که غروب این جمعه هم گذشت . من می دانم . غروب جمعه های دیگر هم می گذرد . عین هر روز . عین هر هفته .

اینجا ما نماز مغرب را فرادی خواندیم . خوش به حال فرشتگان . خوش به حال آن سیصد و سیزده عزیزی که می شوند فرماندهان سپاهت  . چه نمازی خوانده اند این جمعه و جمعه های پیشش.

 چه حالی پیدا کرده اند وقتی با سجده ات سجده کردند و و با قنوتت دعا  . راستی اقا ما که خیلی دور و دیر شده ایم از شما .

اما می خواستم بدانم در قنوت های پر از نورتان جایی هم برای ما هست ؟

جایی برای ما که دعای عهدمان شدست مضحکه ی عهدشکنان ؟  جایی برای ما که ندبه ی صبح هایمان بوی خواب می دهد ؟

آقا من نمی دانم چه قدر امیدتان را نا امید کرده ام . اما یک چیز را خوب می دانم . این که هنوز به ما خاک گرفته های از قافله مانده امیدی هست . این را امام جماعت مسجدمان گفت .

خطاب به من . یا شاید ما  . گفت جوان ها . اقا امیدش به شماست !  در دلم گفتم . آقا عزیز است . آقا مهربان است . آقا تنهاست . آقا یار ندارد . آقا غم دارد .

این جمعه که گذشت . اما می خواهم زود تر ؛  قبل از هر کسی ، تولدتان را تبریک بگویم . بگویم اقا میلادتان مبارک . در تنهایی دلم برایتان جشن تولدی بگیرم . دلم را چراغانی کنم .

بعد روی کیک تولدتان شمع بگذارم . به تعداد بهار های عمرتان . به تعداد ثانیه های نبودنتان . به تعداد سال هایی که گفتند تو سربازی و فرمانده روزی می اید . به تعداد لحظه هایی که در گوشم خواندند منتظر .

چند شمع بگذارم ؟ چند شمع برای امدنتان قربانی کنم می ایید ؟ چند ساعت دیگر تولدتان است . اما چه شوری دارد تولدی که صاحبش غایب است . مهمان ها هستند . شمع هست . اشک هست . لبخند هست.

و البته انتظار هم هست . بیایید به خاطر شمع هایی که برای امدنتان بی صدا آب شدند . بیایید به خاطر اشک سوزناکشان  . نه به خاطر من . یا شاید ما .

می بینید چه جشن تولد غریبی برایتان برپا کرده ام ؟

راستی اقا . صدای نا امیدی کلماتم تا اسمان هفتم می رسد ؟

به خاطر شمع هایتان هم که شده ــ می دانم که کمتر از سیصد و سیزده تاست ــ نمی خواهید بیایید ؟

پینوشت : از طرف من . یا شاید ما .

تولدتان مبارک .

یا صاحب الزمان .